من خیلی کم خواب میبینم (منظورم در حالت عادیه چون چند ماه پیش هر شبش چند مدل خواب میدیدم که علتش اون قرص بی مصرف بود.) ولی همین معدود خواب هام گاها (درسته گاها غلطه ولی خوشم اومد ش استفاده کنم :| ) چنان نزدیک به واقعیته که مو به تن آدم سیخ میشه! (یاد بوف کور افتادم، خنده ی پیرمرده!)
دیشب خواب دیدم توی یه سیاهی مطلقم. همه چی سیاه بود. حس میکنم روی یه مبل نشسته بودم و داشتم درس میخوندم اما تاریک تاریک بود. (این چه جور درس خوندنیه! :/ ) بعد خسته شدم کتاب رو بستم و زیر لب گفتم اینجا دیگه کجاست؟ اینقدر تاریکه چشمم درد گرفت، نمیتونم درس بخونم. عینکم کجاست؟ داشتم با خودم حرف میزدم که یهویی یه صدایی گفت اینجا تاریک خونه است، کتابخونه نیست که بشه توش درس بخونی! خیلی ترسیدم عاخه صدا بود، تصویر نبود! گفتم تو کی هستی؟ کجایی؟ جوابی نشنیدم! گفت اگه جواب سوالم رو بدی چراغ ها رو روشن میکنم. پرسیدم چه سوالی؟ گفت هنوز هم (دقت کنید میگه هنوز هم!) دوست داری جای فلانی بهمانی (اسم دوستم رو آورد!) باشی؟ من توی خواب یادم بود که برای دوستم چه اتفاقی افتاده. جوابی نداشتم که بدم. گفت چرا ساکتی تو که بارها شکایت میکردی از وضع خودت و وضع اون. گفتم مگه به تو شکایت کردم؟ گفت من میشنیدم. گفتم پس چرا جواب نمیدادی؟ گفت الان جوابت رو گرفتی؟ جواب تو توی سوال منه. من میرم و چراغ ها روشن میکنم برات. گفتم صبر کن. هی داد زدم نرو، وایسا. چراغ ها روشن شد و توی اتاقم توی خونه قبلی بودم. یهویی یکی گفت کات! خراب شد، از اول میگیریم. :||||
+ من واقعا بارها و بارها آرزو کردم جای اون باشم، حتی توی همین وبلاگ کذایی بارها نوشتم. حیف که پست های گذشته های دورش حذف شده. بارها شکایت کردم، گله کردم. گفتم به خدا چرا به یکی چندتا چندتا میدی به من هیچی؟ آره من خیلی گفتم. ولی هیچ وقت حسودی نکردم (مختارید که باور نکنید!) چون همیشه معتقدم که تلاشش قابل ستایشه و حقشه هر چی که داره. اما منکر گفتن این که "ای کاش من جای اون" بودم نیستم.
+ چرا همچین خوابی دیدم؟ آشفته حالم؟!
درباره این سایت